İlk defa ilkokuldayken böyle olmuştum. Bir gün durup dururken fark ettim ki annemle babamın sabah uyandığımda nefes almama ihtimali vardı. Kimse beni görmesin diye bir odaya gizlenip hıçkıra hıçkıra ağlamıştım.
İşte yine öyle oldum, Püskül'ümün bilemediğimiz bir hastalığı var. Arada sırada garip ataklar geçiriyor. O kadar çaresiz hissediyorum ki kendimi kırıp dökesim geliyor. Uğruna koca koca köpeklerin ağzına kolumu soktuğum, arabaların önüne atladığım, senelerdir uykularımı, keyiflerimi feda ettiğim, sağlığı, iyiliği en büyük keyfim haline gelmiş Püskül'üm hiçbir şekilde müdahale edemediğim, sebebini tam olarak öğrenemediğim bir illete yakalandı.
Çok acı ama uyanıp geceleri nefes alıyor mu diye kontrol ediyorum, sonra "rahat bırak da uyuyayım" huff lamasını duyup rahatlıyorum.
Param var, pulum var, gücüm var ama aslında çok güçsüzmüşüm anlıyorum.
Siz siz olun UNUTMAYIN!! Hayatta sevdiğiniz herkesin sabah uyandığınızda nefes almıyor olma ihtimalı var. Hepsine bol bol sarılın, konuşun, kokusunu içinize çekin. Çok ama çok sevdiğinizi söyleyin hepsine. Birlikte geçirdiğiniz zamanın kıymetini bilin.
YARIN ÖLECEKMİŞ GİBİ SEVİP HİÇ ÖLMEYECEKMİŞ GİBİ YAŞAYIN
